நீயும் நானும்
சேர்ந்திருந்த காலம்
வானும் மண்ணும்
தொட்டுக்கொண்ட காலம்
நினைக்கும்போதெல்லாம் - என்
நெஞ்சில் வசந்த காலம்
ஆனால் இன்றோ - என்
கண்களில் கார்காலம்
கணினி மீட்டெடுத்த
என் கண்மணியே
பாலைவனமாய் வறண்டிருந்த
என் இதயத்தில்
பன்னீரை தெளித்தாயே
அன்பாய் பேசினாய்
ப்ரம்மித்து நின்றேன் - அளவில்லா
நேசம் காட்டினாய்
துளிர்த்து எழுந்தேன்
சிரிக்க வைத்தாய் - கண்ணில்
நீர் பனிக்க மெய்மறந்தேன்
பேசி அசத்தினாய்
உருகி உருகி போனேன்
ஒரு காதலனாய் காதலித்து
சிறைப் பிடித்தாய் என்னை
நானோ திக்குமுக்காடி செய்வதறியாமல்
உன் காதல் என்னும் தீவில்
கைதியாய் சரண் அடைந்தேன்
காவல் காத்து வைத்திருந்த
என் இதயம் செயலற்று
உன்னிடம் தஞ்சம் புக - நீயோ
உன் இதயம் என்னும்
இரும்பு கோட்டைக்குள் பூட்டி
என்னை ஆயுள் கைதியாக்கினாய்
சாவியையும் தொலைத்து
விஷம்மமாய் சிரித்து மகிழ்ந்தாய்
அத்தனை ஆளுமையடி
உனக்கு என் மேல்
என் ஆறு அடியும்
உன் கைப்பிடியில்
என் விடியலிலும் நீ
என் உரக்கத்திலும் நீ
என் நெஞ்சத்திலும் நீ
என் இதய துடிப்புலும் நீ
இருந்தும்
நீ நீயாய் இருந்தாய்
நான் நானாய் இருந்தேன்
இன்று என்னோடு நீ இல்லை
என்றாலும் - நம் காதல்
இல்லை என்றாகிவிடுமோ- நம்
காதல் தான் பொய்யாகிடுமோ
பிரிவு என்பது உணர்வுக்கு அன்றி
வெறும் உடலுக்கு தான் அன்றோ
அற்புதமான அந்த நாட்களை
அசைப் போட்டு அகமகிழாமல்
அழுது கரைப்பது தான் மடமையன்றோ
தனிமையிலும் இனிமை காண்கிறேன்
சுகமான உன் நினைவலைகளுடன்
சுவாரஸ்யமாய் நாம் பயணித்த
அந்த பொக்கிஷமான நாட்களுடன்
மாதங்கள் கடக்கலாம்
வருடங்கள் மாறலாம் - ஆனால்
பாராமலும் பேசாமலும்
நம் நெஞ்சத்தில் காதல் மட்டும்
என்றென்றும் நிலைத்திடும்
தொடர்ந்திடும் ஏழேழ் ஜென்மம்
End
